Diagram przypadków użycia

Użyj diagramu przypadków użycia, aby przedstawić:

• interakcję aktora z systemem,
• zadania, jakie wykonuje system,
• wymagania funkcjonalne.

W praktyce może przydać się na początku projektu do określania jego zakresu po wstępnych rozmowach z Klientem, albo – gdy system jest już stworzony – do przedstawienia jego możliwości.
A teraz – krok po kroku. Narysuj granicę systemu…

Krok po kroczku:
1. narysuj granice systemu
2. dodaj aktorów
3. dodaj przypadki użycia
4. połącz przypadki użycia z aktorami
5. dodaj relacje <<include>> między przypadkami użycia
6. dodaj relacje <<extend>> między przypadkami użycia
Zaczynamy:
1. Narysuj ramkę. Pod górną krawędzią napisz <> (lub inną nazwę). To, co będzie na zewnątrz, znajdzie się poza systemem (aktorzy), reszta (przypadki użycia) zostaną umieszczone wewnątrz.
2. Aktorzy to użytkownicy (ich grupy) lub inne systemy, dla których ten projektowany wykonuje pewne zadanie. Należy umieścić ich ikony poza obszarami systemu (z lewej lub prawej strony) i nadać im nazwy. Przykład: Administrator, Klient.

3. Przypadki użycia, czyli funkcje, jakie pełni dla użytkownika system, należy narysować jako poziome owale wewnątrz granic systemu i wpisać w środek nazwę. Można także dodać identyfikator, który ułatwi późniejsze odnajdywanie ich opisów.

4. Przypadki użycia połącz z aktorami, którzy mogą z nich korzystać, prostą linią bez strzałek.

5. Połącz przypadki użycia wewnątrz systemu między sobą powiązaniem typu <<include>>. Wstaw je od przypadku A w kierunku przypadku B (linia przerywana z z opisem <<include>> i grotem skierowanym do B), kiedy A wymaga, aby dołączony został B.
Przykład:
A: „Zamówienie biletu” wymaga B: „Podanie danych kontaktowych”.
6. Połącz przypadki użycia wewnątrz systemu między sobą powiązaniem typu <<extend>>. Wstaw je od przypadku A w kierunku przypadku B (linia przerywana z z opisem <<extend>> i grotem skierowanym do A), kiedy A może (ale nie musi) być rozszerzony o B.
Przykład:
A: „Przeglądanie strony seansu” może być rozszerzony o B: „Zamówienie biletu”.

I tak powstaje prosty i poprawny diagram 🙂

Jeśli masz ochotę poznać dodatkowe możliwości, zapoznaj się z:

• dziedziczeniem aktorów (umożliwiają przypisywanie Aktorowi A wszystkich przypadków użycia, do jakich dostęp posiada Aktor B, jeśli narysuje się połączenie skierowane od A do B ciągłą linią z grotem będącym niewypełnionym tłem trójkątem),
• klasyfikatorami (porządkują przypadki użycia – grupują te, które posiadają pewne cechy wspólne).

Sprawdź!

Źródła:

1. Graessle P., Baumann H., Baumann P., UML 2.0 w akcji. Przewodnik oparty na projektach, Helion,  Gliwice 2006